no i gdzia ta forma ?!? ;D

Sobota, 14 września 2013 · dodano: 16.09.2013 | Komentarze 2

A miało być tak fajnie...
Pierwszy ścig od niepamiętnych czasów w dodatku w rodzinnych stronach, sprzyjająca aura, wyścigowa atmosfera no i co by nie było porachunki z kolegami ;D
Sobotę powitałem na pewno później niż reszta, zwłaszcza dojeżdżających ścigantów, ale zdecydowanie wcześniej niż bym chciał wstać po kilkunastodniowym porannym lub wczesnoporannym pobudkom, które niestety również gościły podczas naszego urlopu.
Po śniadaniu i nieoczekiwanym perypetiom sobotniego poranka ruszyłem do Wielenia rowerem, raz że to w końcu blisko a dwa że do tej pory czułem się po urlopie zamulony o czym już pewnie wcześniej wspominałem więc rozruch byłby wskazany .
Po przyjeździe szybka i sprawna rejestracja, odbiór fantów i poszukiwania znajomych. W międzyczasie spotkanie z jeszcze jedną dawno nie widzianą twarzą, Tomkiem, który to pędził w giga.
Po pogadankach, dopompowaniu i małym snickersie i drobnym zastrzyku epożelków (które nie wiedzieć czemu tak długo nie zostały właczone na listę środków niedozwolonych ;P) ruszyliśmy na wspólną rozgrzewkę. Jeszcze tylko szybkie obniżenie wagi poprzez utratę płynnego balastu w pobliski krzakach i ustawienie się na linii startowej. Puls który już w drodze do Wielenia utrzymywał się w dosyć wysokich partiach nadal pozostawał w tych samych rejonach, ale przed startem to już chyba norma ;)
Krótkie gadu gadu a tu już start, ruszyliśmy! Na początek niemrawo z kilkoma postojami bo i wyjazd ze stadionu wąski, ale potem jak chopoki ruszyły, chwila moment i już cztery dychy na liczniku, które po krótkiej chwili zjechały do zera bo trasę przegrodził zamknięty szlaban, oczekujący na nadjeżdzający szynobus. Hehe tym razem chyba po raz pierwszy w PKP pociąg przyjechał przed czasem bo wg. rozkładu wyjazd miał mieć 10:03 ;P No ale jak już wszyscy pomachali i ponarzekali, pociąg przejechał, szlaban w górę i zabawa od nowa. Po chwili znów niczym husaria, wszyscy w jednym pędzie, przy czym Adrian asekuracyjnie gdzieś z tyłu, bo już nie tak świeży w kroku, no i nadal reakcje po przez niepewny bark spowolnione. Gdy już wjechaliśmy w las peleton się rozciągnął, Dave i Duda gdzieś mi zniknęli więc staram się jakoś cisnąć do przodu, tętno przyśpieszone >170 ale że noga jeszcze nawet podawała to gdzieś po drodze przegoniłem Dudę, który potem gonił mnie uparcie ;) Chwilę wcześniej na szlaku zobaczyłem odpiętego chipa, ktoś miał pecha (swoją drogą to jedyny minus dla organizatorów imprezy, bo w istocie niektóre rzepy naprawdę trzymały na "Ojcze nasz").
Po ok.30km nagle zonk, nogi sztywne, uda jakby ucięło no i już wiedziałem że po zawodach. Próbuje walczyć dalej a tu nagle ręce odmówiły posłuszeństwa więc jednym słowem energetyczna katastrofa... Od tego momentu praktycznie wszystko co jechało mnie wyprzedzało, a było tego co najmniej z 50 jednostek...gdyby nie pojedyńczy wagonik z Aga team, który również czuł się podobnie jak ja, to pewnie byłby DNF ale na szczęście daliśmy radę, wielkie dzięki za towarzystwo!!! Tuż przed metą zaatakowały nas jeszcze słynne kurwidołki, ehh co to za uczucie ;)
Na mecie medal, makaron, pogadanka z kumplami i do domu pod wiatr.
Mimo to jestem zadowolony ;) a co mnie nie zabiło w tym roku to ja to zniszczę za rok!